Kdeng kdeng
buitenland . natuur . Nieuw-Zeeland . treinenForgotten World Adventures – King Country
9 januari 2024 | Vandaag is de dag dat we met gemotoriseerde golfkarretjes over een verlaten spoorlijn rijden, een unieke belevenis waar we elke seconde van genieten. De lijn is ooit aangelegd voor het transport van steenkool, hout en passagiers. Ze loopt van Stratford naar Okahukura. Toen ze na ruim 30 jaar buffelen in 1932 geopend werd, bleek het de meest gecompliceerde en dure spoorlijn die ooit in Nieuw-Zeeland is aangelegd. Van het 142 kilometer lange traject, met 98 bruggen en 24 tunnels, leggen wij 84 kilometer af. We tuffen dwars door bossen en tropische begroeiing, afgewisseld met weilanden vol schapen en koeien en slaperige gehuchten. Gidsen Dave en Jo vertellen ons alles over de historie van deze spoorlijn, de ontberingen tijdens de aanleg ervan, de mijnbouw, de houtkap, de landbouw, de enorme impact van de Tweede Wereldoorlog en de verwevenheid met de Maori-cultuur. We raken niet uitgekeken. Omdat we met 5 karretjes rijden, op minimaal 50 meter van elkaar, wanen we ons pioniers in een vergeten wereld.
Onze dag begint al vroeg. Half 8 is de officiële pick-up time voor ons avontuur, maar iets over 7 klopt er iemand op onze deur. Of we klaar zijn om te vertrekken, de Forgotten Highway wordt geasfalteerd en is maar beperkt open. We moeten voor 9 uur langs de wegwerkers zijn. We haasten ons naar de lobby en ontmoeten daar 2 andere stellen die mee op avontuur gaan. We stappen met z’n allen in het busje en Kristel, een vlotte vrouw die buiten het seizoen vrachtwagens met vee rijdt, neemt achter het stuur plaats. Dat geeft ons vertrouwen. De weg is naar het startpunt in Whangamomona is namelijk super bochtig en smal en de lokale bevolking rijdt er als gekken.
Kristel brengt ons zonder kleerscheuren naar het gelijknamige hotel en vertelt onderweg honderduit over de historie van deze dunbevolkte regio en over alles wat we tegenkomen. Zo passeren we een tuinhek met allerlei propagandaborden. Daar woont een helikopterpiloot, een Trump-aanhanger, zo krijgen we te horen. De Forgotten Highway die nu eindelijk volledig geasfalteerd wordt, heet zo omdat hij eenvoudigweg vergeten is door de overheid.
Rail away
Na ruim 2 uur staan we in het iconische Whangamomona hotel voor een kop koffie en een sanitaire stop. De eetzaal is een waar museum met overal foto’s en antieke voorwerpen. Vanuit het hotel wandelen we in 5 minuten naar het spoor, waar de golfkarretjes al klaar staan. Na een korte veiligheidsinstructie vertrekken we, gids Dave voorop, de 2 andere stellen in eigen karretjes erachteraan en dan wij in ons rode golfkarretje. Gids Jo sluit de rij. Vanaf het eerste moment worden we gegrepen door de omgeving. We klappen de voorruit van het karretje naar beneden en laten de zijkanten lekker open.
We kunnen de bloemen langs het spoor aanraken, de geuren opsnuiven en de kou van de tunnels, waar het nooit warmer dan 8 graden wordt, ervaren. Onder de tientallen bruggen die we oversteken, stromen kleine beekjes. De buitentemperatuur loopt langzaam op tot 25 graden, een relatief koude dag in vergelijking met de hitte gisteren. Aan alles is gedacht, er liggen dekens in het karretje en transparante gordijnen aan de zijkanten kunnen de regen buitensluiten. Niet nodig vandaag, het miezert heel even, maar daar schrikken wij Hollanders niet voor terug. De versnaperingen waarop Dave en Joe ons onderweg trakteren zijn homemade en gaan tot de laatste kruimel op. Bij een pruimenboom langs het spoor verzamelt Dave handenvol vruchten die we meteen met smaak opeten.
Om de zoveel kilometer stoppen we bij borden met historische foto’s, Gids Dave weet veel van de geschiedenis van deze regio en door zijn verhalen en de foto’s is het niet moeilijk om je vereenzelvigen met het harde leven van de mijnwerkers, de houthakkers en hun gezinnen. Vandaag is het heerlijk, maar in perioden van regen liepen zij wekenlang in natte kleren rond, geplaagd door luis en andere ongedierte. We stoppen zelfs midden in een lange tunnel om te ervaren hoe complete duisternis voelt en wat dat betekende voor de mannen die lange tijd bezig waren om tunnels uit te hakken. Hierdoor waarderen we de tunnels die we doorkruisen nog meer. Als een spons zuigen we alle informatie op. En als we onze eindbestemming bereikt hebben, kunnen we maar 1 ding zeggen: WOW, DIT WAS EEN UNIEKE, ONVERGETELIJKE BELEVENIS in een -wat ons betreft – ten onrechte VERGETEN WERELD!
Misschien vind je het ook leuk
Archieven
Calendar
M | D | W | D | V | Z | Z |
---|---|---|---|---|---|---|
1 | 2 | 3 | 4 | 5 | ||
6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 |
13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
27 | 28 | 29 | 30 | 31 |
Categorieën
- algemeen
- bier
- boerderijwinkels
- buitenland
- camping en glamping
- cider
- cultuur
- Duitsland
- fietstocht
- Frankrijk
- Griekenland
- groente
- Ibiza
- kaas
- kastelen
- kookboeken
- Lapland
- luchtballonrestaurant
- markt
- museum
- natuur
- Nieuw-Zeeland
- notenolie
- olijfolie
- Oosterscheldepad
- Overijssel
- overnachten
- recepten
- restaurant
- sneeuwpret
- soep
- treinen
- Uncategorized
- vis, schaal- en schelpdieren
- vlees
- voedselbos
- wandeling
- Washington DC
- wijn
- Zeeland
- zeilreis
- Zuid-Holland
Geef een reactie